Aids in Afrika

Op 1 januari 1996 waren er in subsaharaans Afrika naar schatting 19,2 miljoen seropositieven. In sommige grote steden in Oost-Afrika is 33% van de seksueel actieve bevolking seropositief. Een catastrofe die verder en verder uitdeint.
Aids in Afrika bevat materiaal over het ontstaan van aids in Centraal-Afrika. Daniel Vangroenweghe ontwikkelt de hypothese van de cross-over van aids van de aap naar de mens via experimentele poliovaccinaties in koloniaal Congo en Rwanda-Urundi in 1958.
Toch is Aids in Afrika op de eerste plaats een boek over de antropologische en culturele aspecten van seksualiteit in Afrika en de gevolgen daarvan voor de verspreiding van aids. Voor het eerst wordt het doodgezwegen onderwerp van homoseksualiteit en biseksualiteit grondig en genuanceerd besproken. Vanuit een cultuurhistorisch en sociaal-economisch perspectief worden allerlei seksuele praktijken in de diverse regio's toegelicht. Tienerseksualiteit, pedoseksualiteit en seksuele netwerken bij elites en in rurale gemeenschappen die aidsbevorderend kunnen werken, worden daarbij heel fijngevoelig toegelicht.
Zolang de aids-remmers zo onbetaalbaar duur zijn in de Derde Wereld - 15 à 20.000 dollar per patiënt en per jaar - spelen sociale strategieën de hoofdrol in de preventie en verzorging van seropositieven en aids-patiënten.
Maar de vraag blijft natuurlijk in hoeverre individuen zélf bepalen wanneer, met wie en hoe ze vrijen. Want ook economische factoren spelen een rol: overlevingsprostitutie, maandenlange uithuizigheid van mijnarbeiders en seizoenarbeiders, migraties... Hier komt het voor aids kwetsbare milieu van sekswerksters en hun klanten aan bod.