Antoon van Welie 1866-1956

"Wie een poging mocht wagen van de moderne vaderlandsche schilderkunst een kenschetsend overzicht te geven, zou aan Antoon van Welie een afzonderlijk hoofdstuk dienen te wijden", noteert letterkundige Frits Lapidoth in 1912. Antoon van Welie (Afferden 1866-Den Haag 1956) ontwikkelt zich in de jaren rond 1900 tot een zelfbewuste en mondaine kunstenaar. Bij het zien van zijn schilderijen met sprookjesachtige taferelen in een mysterieuze symbolentaal karakteriseert de Franse schrijver Anatole France hem als "de laatste decadente schilder". Tussen 1900 en 1925 is Van Welie dé portrettist van de internationale society. In zijn ateliers in Parijs, Rome, Londen en Den Haag portretteert hij diva's, politici, adel en pausen. Het christelijke geloof wordt in de jaren voor zijn dood een onmiskenbare inspiratiebron.

Antoon van Welie (1866-1956) - De laatste decadente schilder toont een uniek beeld van de artistieke ontwikkeling van deze internationaal befaamde symbolistische kunstenaar en societyschilder. Dit monografisch retrospectief vertelt niet alleen het verhaal van Antoon van Welie's tweestrijd tussen appreciatie en afkeuring - de tragiek van zijn persoonlijke en kunstzinnige leven -, maar geeft hem ook een plek binnen de Nederlandse kunstgeschiedenis.