As I was dying

Als ik mijn werk doe en geconfronteerd word met het lijden van anderen - hun verlies of soms zelfs hun dood - dan voel ik me een getuige. Mijn rol is verslag te doen, ten dienste van ons collectieve geheugen. Deels heeft dit te maken met verantwoordelijkheidsgevoel; misschien is het namelijk slechts tijdens het moment van lijden dat deze mensen worden opgemerkt, en dit opgemerkt worden vernietigt bij voorbaat ons latere excuus dat we er niets van wisten. Ik voel echter ook dat het zeer delicate en fragiele gebied dat de dood omringt - een gebied dat ik zowel bevoorrecht als belast ben te betreden - de mogelijkheid biedt de ander te ontmoeten op een manier die zich ver uitstrekt buiten wat woorden kunnen zeggen of wat cultuurverschillen betekenen. Je bent daar, bij elkaar, op het moment van doodgaan, op zich al een mysterie. Dan voel ik dat ik naar iets kijk wat ik niet helemaal kan zien maar wat mij wel ziet. Dit korte moment van uitwisseling is tegelijk universeel en zeer intiem. In de dood van de een zit immers het verlies voor iedereen.