Biebel in de Twentse sproake

Veurtieds begun God met 't scheppen van de loch en 't laand. 't Laand was nog leuge weuste en doonkerte lea oawer 'n depen ofgroond. En God zienen Geest bleus oawer 't water hen. (Genesis 1:1-2)

Nederland mot der wal efkes an wennen dat der meer as enen biebel veur Nederlanders op de plaank stoat. Dat bint der now veer: nöast de NBV steet der 'n Friesen Biebel, 'n Grönninger Biebel en 'n Twentsen Biebel. Der komt der meer. De enculturoatie geet verdan en oaweral in oons laand wearkt leu an oawerzettingen van 'n Biebel in ere eagen modersproake. 't Geet um dat woord ´eagen´. Biebels in de streektaal sloat de biebelse bosschop op in ´n geest van de vertrouwde umgeawing. In weure van oale sproaken van oonze veuroalden, dee meer met 't herte, dan met 't verstaand verstoan wordt. De verwoondering van Pinksteren geet verdan. Alman oet aandere laanden heurden too op slag de bosschop in ziene eagen modersproake. Is dat neudig, vroagt völle eentaligen. Wiej hebt ja toch almoal Nederlaands leert op de school? Jewa, meer hoonderddoezenden hadden sprekverbod op de spölplaats en in de school: 'Jullie moeten hier mooi praten' zea de juf oet Den Haag. Dat taaltje van jullie is voor de straat en thuis´. Dat verget iej nooit mer. Too is der al 'n opstaandig zöadke in miej streuid: dat zo´w dan nog es zeen, juf. Ze was dik in de negentig too ze miej 'n kort breefken stuurden, dat ze ongeliek had had. Wiej roopt now ´Wat ne mooie pluriformiteit´. Miej doch, zo is ´t net. As leu de bosschop heuren en leazen weelt in ere eagen dialekten, de sproake woar ze dagens in kuiert en 's nachens in dreumt, dan mo'j bliej wean as der wier nen biebel biejkeump op ´t plänkske. 'n Geest blif zich verdelen en dat döt he. Dat höld nums teagen.