Bigma's kleinkind

Un-American zei Donald Rumsfeld toen de marteling van de gevangenen in Irak bekend werd. Net zo Amerikaans als baseball en applepie, zei Ronnie die zich afvroeg in wat voor Amerika Rumsfeld leefde.

Ronnie's leven was van kinds af aan een doffe ellende. Als je reeds als zesjarige bier mag drinken en je geliefde oma Bigma je pornoblaadjes geeft om in te kijken en als je verslaafde vader je moeder probeert te vermoorden, om maar een paar voorvallen te noemen, dan is het op zich niet zo raar dat een kind het verschil tussen goed en slecht niet kent. Als je vader het ook nog prima vindt dat je op je vijftiende drugs voor hem gaat verkopen is er geen weg meer terug.

Ronald (Ronnie) W. Clark Jr had al vijftien jaar van zijn leven in Florida's Death Row doorgebracht toen ik hem voor het eerst ontmoette. Hij staat bekend als The Death Row Poet en hoort volgens de bewaarders tot the worst of the worst.
Ik vroeg hem of hij mij met mijn kunstproject, Mannen zonder toekomst, wilde helpen en mijn contactpersoon in The Death Row zou willen zijn. Het liep anders. Camera noch video werden toegestaan in the green monster, of the belly of the beast zoals Florida's Death Row ook genoemd wordt. Een plek waar vele sadistische bewaarders hun kost verdienen. Waar zonder mirakels de doodstraf je toekomst is.

Marita Staf heeft met dit boek een bijzonder inkijkje gegeven in een wereld die voor de meeste mensen gesloten is. Zij weet haar lezers mee te slepen in het verhaal van deze man zonder toekomst, met een gewelddadig verleden. Het boek leest als een trein. Het verbaast, ontroert, maar maakt ook kwaad. Een waardevol document, van een betrokken schrijfster.

Jitske Kingma