De laatste zet

Spelen is geen kunst, maar ophouden met spelen is wel een kunst.

De schrijfster analyseert op 'eigenwijze' de bizarre ontwikkelingen rond de ziekte en dood van haar moeder en de tijd erna, waarin haar lichamelijke en geestelijk gehandicapte zusje tot een speelbal van de hoofdpersonen is verworven.

De intriges van het edele schaakspel zijn aangewend om de parallellen in het menselijk handelen, motieven en drijfveren te ontdekken. Veel van haar zo geliefde 'stukken' hebben haar uit wantrouwen verslagen.
Uiteindelijk besluit zij 'sadder en wiser' samen met haar zusje en de haar nog overgebleven geliefde 'stukken' verder te gaan met haar leven.