Diplodocus Deks

Ergens in de Vlaamse Ardennen draait een kabellift doelloos rondjes tussen de Bruineberg en de Groeneberg. Onder de grond zijn, door een amateur-archeoloog genaamd Deks, beenderen gevonden van een voorhistorische planteneter, een diplodocus. Niemand ligt daar wakker van tot een rare snuiter - zoon van moslimgastarbeiders - met een buitenissig plan op de proppen komt: de kabellift afbreken en een dinopark beginnen. Bruin vanbuiten, wit vanbinnen, zwaait hij met oliedollars en voorspelt hij, in perfect Vlaams, een nieuwe elan en grote winsten. Zolang alles maar bij het oude blijft. Want volgens hem heeft het geconserveerde, tot fossiel geworden Vlaanderen alles om een toeristische trekpleister van wereldformaat te worden.


De Jossen zijn trots op hun Josdom. Ze wijden er liederen aan. Standbeelden. Triomfbogen. Niemand kan het bestaan zo eren met een rondedans als net de Jossen. Maar 's morgens, voor de badkamerspiegel staand, kunnen ze de waarh3eid niet langer ontkennen. Ze haten de Jos in zichzelf en de Jos in de ander. Oh, niet langer een Jos te moeten zijn! Dan kammen ze snel hun haar en vinden, al kammend, hun tevredenheid weer.
Tot op een mooie dag een van de Jossen wil ontsnappen. Hij heeft zelfs gevonden hóe. Dan gaat niet de Jossen maar de poppen aan het dansen. En al snel zijn de Jossen nooit meer wat ze tevoren waren - Jossen.