Dirigeren is geen beroep maar een roeping

Kees de Leeuw was vanaf het eerste moment dat hij een uitvoering van de door Paul van Kempen gedirigeerde zesde symfonie van Tsjaikovski had gehoord, getroffen door de klankschoonheid, detaillering, spanning en precisie in zijn uitvoering. Hij had, toch een groot liefhebber en geoefend luisteraar, zelden dergelijke imponerende uitvoeringen gehoord. Op cd was er destijds weinig van de hem toen volstrekt onbekende Van Kempen te koop en wat er was, maakte op hem een onuitwisbare indruk. Ook de foto's van de man spraken hem aan, omdat er iets tragisch in zijn houding lag. Hij besloot, zich in het leven van de in 1955 overleden Van Kempen te verdiepen.
Van Kempen, geboren in Zoeterwoude bij Leiden in 1893, werd in 1932 Duitser van nationaliteit, één jaar voor de nazi's aan de macht kwamen. Tien jaar later werd hem het werken onmogelijk gemaakt door een nazi-leider in Dresden, waar hij zeer succesvol als dirigent was. In 1951, afstevenend op een nieuw hoogtepunt, werd hij in Amsterdam van het podium afgejaagd. Dit was een actie tegen zijn houding in de oorlog. Van Kempen zag zijn loopbaan wederom bedreigd en miste wellicht hierdoor de roem die hij anders had kunnen oogsten. Een leven met veel tegenslagen, terwijl hij feitelijk tot één van de beste dirigenten van Europa, en wellicht van de wereld, behoorde. Hierna is hij in de vergetelheid geraakt en dat is volgens Kees de Leeuw onterecht. En als hij wel ter sprake komt, is dat uitsluitend met betrekking tot zijn oorlogsverleden.
Kees de Leeuw wil met deze biografie een compleet beeld geven van deze uiterst bewame dirigent. Ook hij kan en wil het oorlogsverleden van Van Kempen niet uit de weg gaan, maar hij kijkt wel verder dan dat. Hij schetst een overtuigend beeld van een begaafd man. Het boek is duidelijk met veel plezier en grote liefde voor klassieke muziek geschreven.