Door het land der Skipetaren

De opsporing van de misdadigers die in het vorige verhaal, In de rotskloven van de Balkan, was begonnen, wordt voortgezet en Kara Ben Nemsi en zijn vrienden naderen nu het land der Skipetaren. Dit zijn de stammen van Albanese afkomst, die door de Turken de Arnauten werden genoemd en die zij om hun krijgshaftige hoedanigheden gebruikten als politietroepen door heel hun rijk heen, zoals de lezer van de vorige delen van deze reeks bemerkt zal hebben. Dat gebeurde min of meer volgens de bekende methode dat men van een gewezen stroper een goede jachtopziener kan maken. Geduchte bandieten waren de Skipetaren; in de mond van de burger op de Balkan was het woord 'Skipetaar' op zichzelf al min of meer gelijk aan een rover voor wie een mensenleven een heel klein beetje waarde had! Wij krijgen in de loop van het verhaal met een paar typische vertegenwoordigers van deze beruchte mensensoort het nodige te beleven. Het is een geluk voor de onvermoeibare speurders dat de struikrovers beter hun vuisten en strijdbijlen dan hun hersens weten te gebruiken; als het op verstand en overleg aankomt, worden Kara Ben Nemsi en zijn pientere kleine hadji door weinigen overtroffen. Het zal ook hier menigmaal blijken dat slimheid het wint van geweld, ofschoon onze onverschrokken held, als het zo voorkomt, ook wel een partijtje worstelen met zijn tegenstanders aandurft. Voor het overige gaat het verhaal door in dezelfde trant als in het voorafgaande boek. De schrijver weet onderhand een massa interessante bijzonderheden over land en volk mee te delen. De Balkanese toestanden geven in rijke mate aanleiding tot een humoristische beschrijving van de kluchtigste situaties. Het relaas van de 'heimelijke overal' die de politietroepen van een dorpsburgemeester gaan ondernemen op de gevreesde bandieten (die ondertussen voor de veiligheid van de dappere manschappen tevoren gewaarschuwd worden!), waarbij de optrekkende schare wordt aangevoerd door een 'orkest', waarin trommel en schuifbazuin gitaar en viool begeleiden! ... of van de officiële arrestatie van de vier reizigers door een groep gewapende politiemannen die tevergeefs hun hersenen afpijnigen met de vraag hoe zij dit sterke stuk moeten klaarspelen ... deze en andere gebeurtenissen zijn zo oerkomisch, dat de schrijver hiermee wel toont dat hij over niet minder humor dan fantasie beschikt.
Karl May werd op 25 februari 1842 in Saksen geboren als zoon van een arme wever. Toen hij nog heel jong was, wilde hij al in sprookjes getuigen van zijn grote liefde voor God, mens en dier. De jonge dromer moest nog een harde strijd voeren met zichzelf en de wereld om hem heen. Op de kweekschool werd hij vals beschuldigd van diefstal, zodat hij enige maanden in de gevangenis moest doorbrengen. Dit bracht hem ertoe de wijde ruimten van Amerika en Afrika te zoeken om zijn rust en evenwicht terug te vinden. Aldus behield hij zijn jeugdideaal: een leraar te zijn voor eenvoudige mensen. Spoedig werd hij bekend als verteller van reisavonturen, en zijn roem ging heel de wereld over met de figuren van Winnetou en Old Shatterhand in Amerika, Hadsji Halef Omar en Kara Ben Nemsi in de Oriënt. Hij stierf op 30 maart 1912; zijn werk vindt nog steeds nieuwe lezers. In Bamberg is een Karl May-museum.