Een reus moet leren bukken / druk 1

Kinderbescherming, of jeugdbescherming zoals het tegenwoordig
wordt genoemd, bestaat in wettelijke vorm in Nederland al meer dan 80 jaar.

Lange tijd werden niet zozeer kinderen beschermd als wel de
samenleving, die gevrijwaard moest blijven van overlast van
ontspoorde kinderen. Het accent van maatregelen in die sfeer lag op
het scheiden van de kinderen van hun ouders en het plaatsen van
kinderen in residentiële instituten.
Inmiddels is er echter gerede twijfel gerezen over de vraag of dat wel effectief is.

Door de jeugdbescherming is het vraagstuk van de werkmethodiek
uitdrukkelijk op de agenda gezet. Het geven van leiding aan
verandering binnen gezinnen heeft nu de voorkeur boven het uit huis
plaatsen van kinderen, in die gevallen waarin het onduidelijk is wat
de toegevoegde waarde is van het scheiden van ouders en kinderen
voor de ontwikkeling van de kinderen. En als van dat middel wel
gebruik moet worden gemaakt, moet het passen in een visie op de
ontwikkeling van het kind en de rol die het oorspronkelijk gezin
daarin moet en kan spelen.

In dit boek gaat Ed Oudejans, sinds ruim 20 jaar als directeur werkzaaam geweest bij een
instelling voor jeugdbescherming, na met welke problematiek de
jeugdbescherming te maken heeft en met welke problemen ouders
die met de jeugdbescherming te maken krijgen zoal kampen.

Ook brengt hij in kaart hoe de jeugdbeschermers tot nu toe hun
werk uitvoeren en wat daaraan kan worden verbeterd.
Op basis van alle verkenningen werkt hij een methodische
grondstructuur uit. De boodschap is duidelijk.
Wil de jeugdbescherming effectief zijn, dan moet van het
beschermen van jeugdigen een vak worden gemaakt.
Daarvoor moet de gezinsvoogd, nu de almachtige reus, nodig leren bukken.