En dan is er altijd nog hoop

Waarom ik niet? hield ik me voor in plaats van me af te vragen waarom juist mij de ziekte ALS was overkomen. Het beschikte en trof ons gezin zwaar. Maar levens dienen nu eenmaal offers te brengen, het ene meer dan het andere.
Indertijd kreeg ik regelmatig de vraag gesteld of ik niet heel erg boos was omdat mij dit overkwam. Nee dus, al vond ik dat wij wel zwaar op de proef werden gesteld. Je hebt ernstige gebeurtenissen nodig om met beide benen op de grond te leren staan.
Loes Claerhoudt (1957) hoorde in 1999 dat zij lijdt aan de spierziekte ALS. Die diagnose is een doodvonnis op termijn, met soms nog maar een perspectief van enkele maanden tot een jaar. Maar bij Loes heeft de ziekte duidelijk een veel langzamer verloop. Dat geeft haar de kracht te schrijven over wat de geleidelijke maar zekere achteruitgang betekent voor haarzelf en haar man en twee zoons.