Franka, dicht bij ons...

Afscheid nemen doen we ons leven lang. We lopen een poosje mee met anderen, bewandelen zelfde paden, maar steeds weer komt er ergens een moment waarop we moeten loslaten, afscheid nemen. Omdat wegen scheiden of omdat een weg ergens zomaar ophoudt. Soms is dat afscheid vrijwillig, maar vaak ook gedwongen. Gedwongen omdat het leven van de ander ophoudt te bestaan. Soms abrupt, in andere gevallen weten we dat het afscheid komen gaat...

Hoe het ook komt, afscheid nemen is ook zelf een beetje doodgaan. Een stukje van jezelf verdwijnt mee met die ander. Afscheid nemen moest Franka ook, en dat heeft ze héél bewust én dapper gedaan. Ongeloof, onmacht en verdriet komen naar boven als we afscheid moeten nemen van iemand die ons zo lief is. We willen immers niet loslaten, geen afscheid nemen. We willen er voor de ander zijn, zoveel mogelijk. Vergeten soms dat we zelf ook nog leven en dat ons leven ergens weer opgepakt moet worden. Over het stervensproces en afscheid nemen is al veel geschreven. Maar wanneer je voor het eerst zelf ondervindt wat er tijdens zo'n proces met de ander, jezelf en je leven gebeurt, komt alles wat je hierover wist of gehoord hebt in een ander 'nieuw' licht te staan.

Door middel van deze uitgave willen we uiting geven aan onze gevoelens en herinneringen aan Franka. Door tekst, gedicht en foto's willen we Franka koesteren en met ons mee dragen. Haar een centrale plaats geven in ons leven. Door het delen van onze gevoelens met de lezer van dit boek hopen we een klein stapje te zetten in het zo moeilijke verwerkingsproces.