'Hetzelfde feit' / druk 2

In de artikelen 55-63a Sr wordt aangegeven welke straf ten hoogste kan worden opgelegd indien een verdachte niet één, maar meer delicten heeft begaan. De wettelijke regeling van deze samenloop van strafbare feiten is voor een belangrijk deel gebaseerd op het uitgangspunt dat voorzover deze delicten het gevolg zijn van één feit, een lager strafmaximum is aangewezen dan waneer meer feiten ten grondslag liggen aan die delicten. Bij de vaststelling van de maxumumgrens in concreto neemt de invulling die aan het begrip 'feit' wordt gegeven daarom een centrale plaats in.

De vraag wanneer sprake is van één feit is ook van belang voor de reikwijdte van het non bis in idem-beginsel. Op grond van dit beginsel lvervalt het recht tot strafvordering terzake van een feit dat strafrechtelijk is afgedaan. De bescherming tegen een tweede vervolging of bestraffing die hieraan kan worden ontleend, is bijgevolg gerelateerd aan 'hetzelfde feit'.

In dit cahier worden vanuit een positiefrechtelijke invalshoek de samenloop van strafbare feiten en het non bis in idem-beginsel besproken. Het verschil in doelstelling tussen beide leerstukken kan daarbij inzichtelijk maken waarom geen eenduidige invulling aan het begrip 'feit' is te geven.

Stijn Franken is assistent in opleiding bij de vakgroep strafrechtswetenschappen van de Katholieke Universiteit Brabant.