Ik heet Anne, zei ze, Anne Frank

Het onthutsende verhaal van een meisje wier vader een joodse Nederlander was en de moeder een katholieke Française, haar wederwaardigheden in de oorlog, en haar vriendschap met Anne Frank, die haar leven diepgaand zou beïnvloeden.

Jacqueline van Maarsen groeide op in de roerige jaren dertig van de vorige eeuw. Haar vader was Nederlander, haar moeder Française. Hij was joods, zij katholiek, maar na verwoede pogingen lukte het hem in 1938 zijn vrouw ingeschreven te krijgen bij de Joodse Gemeente, en vanaf dat moment golden ook de kinderen als joods. Niet veel later, in de oorlog, leed Jacqueline onder de vervolging van de joden. Op het Joods Lyceum ontmoette ze in 1941 Anne Frank. In het laatste jaar voordat Anne moest onderduiken, waren ze de beste vriendinnen (in Anne's dagboek komt Jacqueline voor als Jopie).
Jacqueline ontsnapte aan deportatie: met doortastend optreden wist haar moeder in 1942, met een verwijzing naar haar katholieke achtergrond, de inschrijving bij de Joodse Gemeente ongedaan te maken - en nu gold ook Jacqueline plotseling weer als niet-joods. Een ontwikkeling ten goede natuurlijk, maar langzamerhand kreeg ze wel het gevoel dat ze nergens bij hoorde.

'Anne maakte overal een feest van. Nooit meer heb ik iemand ontmoet die zo met volle teugen van het leven genoot als zij. Ik koesterde mij in haar warme genegenheid en schonk haar zoveel mogelijk mijn vriendschap.'