Jaloers op een dode

De nacht was een zomernacht. Wij waren twee meisjes van veertien. We waren nog warm van het tennissen maar geurden naar appelshampoo. We giechelden. De auto reed voorbij. Hij reed naar het einde van de straat, draaide om de rotonde, kwam terug. We giechelden. Om wat Tine had gedaan. Om Stef die bij het opslaan zijn eigen knie had geraakt en oehoe-end op één been had rondgehinkt. Om de zomernacht. De auto was er weer. Hij remde. Een man stapte uit en hees zijn jeans op. "Hee!" zei de man "Waar is hier de Bredestraat?" Hij vouwde een stratenplan open en legde het op de motorkap. We giechelden en keken naar zijn wijsvinger. De tweede man stapte uit. Hij maakte een vreemde beweging met zijn handen. Dat zag ik nog uit mijn ooghoek terwijl ik probeerde een naam op het plan te bekijken. Toen voelde ik de prik. Ik hoorde de korte kreet en wist dat hij uit mijn mond ontsnapte. Maar dat was het laatste dat ik wist. Zo begint het verhaal van twee ontvoerde meisjes. De sekssekte, de ouders voor het parlement, het hele land dat betoogt en zingt en schreeuwt dat het nooit meer mag gebeuren. De leraren en leerlingen op de trappen van de gerechtshoven, maar de deuren blijven dicht. De minister die ontkent. Dat staat allemaal in dit boek. Maar voor alles is het het verhaal van Steffie die uit de handen van de sekte ontsnapt en nu moet proberen, zo goed als nieuw, weer bij het leven aan te sluiten: thuis, op school, in zichzelf. In dit jeugdboek zijn alle gelijkenissen met personen, niet met toestanden, toevallig en niet bedoeld door de auteur.

Geschikt voor: 13 - 15 jaar