Jan Steen

Het leven van Jan Steen, door Kelk verteld, is een van de weinige boeken die aan de levenslust van de Nederlandse schilders in de zeventiende eeuw de volle maat geven. Wij zijn overstelpt met kunsthistorie, met dood ernstige tractaten over Rembrandt, met verhalen over miskenning en armoede. Maar miskenning en armoede, kunnen toch onmogelijk de aanleiding zijn geweest waarom tientallen zich op het schilderen wierpen er hun bestaan van maakten en zoveel meesterwerken maakten dat de halve wereld er vol van hangt.
De wereld die Kelk bier om Jan Steen oproept is geen wereld van artistieke of psychologische problemen, maar een wereld van fel levende mensen die met al hun zinnen genieten en waarnemen. Het is, een kleine bohème aan de rand van de stijve Hollandse regenten deftigheid: er wordt gedronken, en bar gegeten, gezoend en gevochten, maar boven alles nemen ze waar met een gulzige aandacht, die voor alles wat kleur en vorm heeft belangstelling kent. Hunfantasie reikt niet wijd, maar ze kunnen uren de weerschijn van het licht in een koperen keteltje bespieden, of de kleuren van een verwaaide pauwenveer. Deze mensen Jan Steen voorop – houden van het leven, van al de kleine dingen die het leven uitmaken, en daarom schilderen, zij – en daarom is hun leven een daverend plezier, en soms een daverende mislukking.
Jan Steen is het boek van de forse Hollandse levenslust en van de man die in zijn forse, vitale schilderijen en zijn leven vol kleur, die levenslust het, zuiverst getypeerd heeft.