Je gaat zomaar niet dood

"E keer zingen is drie keer bidden," zegt meester Klapwijk tegen haar, en dat is voor Lia een hele steun. Want binnen het streng gereformeerde gezin waarin ze opgroeit in de jaren dertig, regeert de angst. Als ze zingt voelt ze zich sterk, ook als ze weer eens voor straf naar het schuurtje is gestuurd door haar vader. In haar tienerjaren ontworstelt Lia zich schijnbaar aan de knellende banden van het geloof, maar rond haar twintigste ontmoet zee en zes jaar oudere man die haar verkondigt dat zij samen door God zijn uitverkoren om door middel van zijn muziek en haar zang de Heer te dienen. Ze trouwen en treden jarenlang succesvol op in Nederland, Duitsland en Zwitserland. Ze krijgen kinderen, manliefs carri als muziekleraar groeit en bloeit en Lia kan haar geluk niet op. Wat gaandeweg ook groeit is Lia's innerlijke twijfel, maar die wordt lang weggebeden, bestempeld als het werk van de Satan. Totdat de meest afgrijselijke feiten boven water komen en de grond onder Lia's bestaan volledig afbrokkelt. Met vallen en opstaan keert ze terug naar de helderheid en innerlijke kracht die ze als kind al in zich had.
De dominante rol van haar vader blijft Lia haar hele leven parten spelen. Nadat hij is overleden besluit Lia haar levensverhaal op te tekenen. Op integere wijze vertelt ze over haar schaamte, over de hypocrisie die zij ondervond vanuit kerkelijke kring, over haar ontdekking van een wereld vol "ongelovigen", die aardig en medemenselijk blijken te zijn. Nu is zee r klaar voor haar verhaal naar buiten te brengen. Omdat ze niet langer zwijgen wil.
De levensgeschiedenis die u nu in handen heeft is heel persoonlijk en intiem, met elementen die je af en toe hat hoofd doen schudden van ongeloof. Het geeft ook een tijdsbeeld van het reilen en zeilen binnen gereformeerde kringen in de vorige eeuw. Dat ons een blik in die wereld wordt gegund door de ogen van een vrouw die het van binnenuit heeft ervaren, maakt dit boek tot een uniek document.
Je gaat zomaar niet dood is het levensverhaal van Lia Reumsma, een pseudoniem. Lia (1927): "Ik ben nu een zogenaamd bejaarde vrouw, die heel veel verdriet heeft gekend, maar ondanks alles toch een gelukkig mens is, en die wil vertellen hoe dat zo gekomen is. Het leven heeft mij onder andere geleerd, dat telkens als je denkt 'dat overleef ik echt niet meer', je toch zomaar niet doodgaat!"