Lucifers bij de brand

Een essay in scherven, aantekeningen bij de waan van de dag

Luc Devoldere (1956) studeerde oude talen en wijsbegeerte en was lange tijd werkzaam als leraar. Sinds 2002 is hij hoofdredacteur van de culturele instelling Ons Erfdeel VZW. Hij publiceerde eerder onder meer De verloren weg. Van Canterbury naar Rome (2002) en Mijn Italië (2006). Onlangs trad hij toe tot de Koninklijke Academie Nederlandse Taal- en Letterkunde

gebonden b 19,90
240 blz. 13,5 x 21 cm
omslagontwerp Marjo Starink
isbn 9789045015781 nur 323
augustus

paperback b 19,90
240 blz. 13,5 x 21 cm
omslagontwerp Zeno
isbn 978 90 450 0240 8 nur 508
juni

Dit is een atypisch, verbrokkeld boek. Een essay in scherven, waarin genres en stijlen worden uitgeprobeerd. Het wordt alleen bijeengehouden door de man die het schrijft. Een boek als werkplaats. Een boek dat een verzameling aantekeningen, aanzetten, anekdotes en bedenkingen wil zijn; parerga kai paralipomena: bijzaken, accessoires, alles wat men aan de kant laat liggen. Zwerfhout. Achtergelaten bagage langs de wegen als men op de vlucht is voor de vijand. Alles moest erin kunnen en mogen. Het was de bedoeling een beeld op te hangen van wat de auteur beweegt en treft. De fragmenten zouden het geheel vervangen. Het wil geen dagboek zijn, maar een commentaar. Op het leven, de dingen en de boeken. Ook op de waan van de dag. De auteur wilde op een afstand gaan staan van die waan, en dan zijn lucifertje afstrijken bij de brand.

'De verloren weg [is] […] een goed geschreven, sympathiek reisverhaal geworden, genre Cees Nooteboom: vol erudiete verwijzingen, interessante artistieke aperçus, parafrases van beroemde voorgangers (Goethe, Montaigne) en een willekeurige reeks anekdotes, zoals iedereen die van een geslaagde vakantie pleegt over te houden.' – nrc Handelsblad

Luc Devoldere Lucifers bij de brand