Op weg naar Yadadore

Het woord ouder is de vergrotende trap van het woord oud. Toch gaat een mens, een schrijfster, een reizigster die zeventig wordt zich niet oud noemen. Ze noemt zich 'ouder'. Voortaan is ze een oudere schrijfster, een oudere reizigster, wat ouder dus dan een twintigjarige.
Het hele leven en vooral het leven in India zit vol met dit soort absurditeiten. Ik houd daarvan en ook van mensen bij wie het goed en kwaad, het zoet en zuur, het yin en yang, duidelijk afgetekend vlak naast elkaar liggen. De mensen in India hebben dat sterk. Misschien koos ik daarom India als reisland.

Ik sliep er op het strand van onbewoonde eilanden in de Andamangroep, danste met jains in de straten, reed op een olifantsrug door de jungle en dook in zee naar amber, het goud van het Oosten. Ik praatte met de straatslapers Vara en Shindi, de fluitspeler Rupa, met Tibetaanse vluchtelingen, met bedelaars, arme boeren en rijke brahmanen.

Ik zwierf over de backwaters bij Quilon. Gerold in dekens sliep ik onder het afdak van de boot. Ik rook de geuren van aarde, water en bomen zoals Adam die geroken moet hebben toen hij wakker werd en alle dingen nog moest benoemen.