Stille omgang

Met dit boek ben ik bepaald niet over één nacht ijs gegaan. Al lang geleden nam ik mij voor, het oude Latijnse brevier te raadplegen bij de omgang met de bijbel, het dagelijks verkeer met de (ook mij heilige) Schrift. Die vroeg-middeleeuwse traditie voorziet namelijk in een leesrooster voor alle dagen, heel het jaar rond. Liever dan toe te geven aan de gril van particuliere smaak en willekeur, liever ook dan de psychologisch verantwoorde keuze te volgen van een pastoraal opgezet lectionarium, ging ik voor Schriftlectuur te rade bij voorgangers van de (toen nog ongedeelde) Kerk. Deze breviervaders zagen elke week, met de zondag aan het hoofd, als een eenheid. Het ging telkens om een zevental dagen (vandaar dat ik spreek over een 'hebdomadarium' of zevendagenboek). Ik besloot die breviertraditie te toetsen aan mijn eigen twintigste-eeuwse besef, een poging dus om met het klassieke geloof in het reine te komen. Maar tevens bezielde mij de verwachting, een popelend vermoeden veeleer, dat het dagelijks verkeer met de Schriften volgens deze antieke orde nieuw licht zou werpen, licht van ter zijde, op het klassieke zondagslectionarium. Zo zouden Liturgie en Schrift, bijbel en traditie, wellicht elkaar meer dan ooit verhelderen.

Het is geen academisch proza wat men hier zal aantreffen. Stille omgang is bij al wat de titel nog meer impliceert, ook en vooral de vrucht van de omgang van een schrijver met zijn muze, de taal. Het is een jaargang van een dagboek. Het is naast de Schrift een zeer persoonlijk geschrift. Het is een journal intime, gekrabbeld in de marge van het heilige boek.