Wie gelooft die renners nog?

Michael Boogerd, Lance Armstrong, Stefan Matschiner, Thomas Dekker, Eufemiano Fuentes, Michael Rasmussen. Dit zijn slechts een paar van de namen die de afgelopen periode veelvuldig in het nieuws zijn gekomen in verband met doping binnen het wielrennen. Is het topwielrennen meer dan ooit aan bezinning toe? Slikt het publiek dit nog en hoe moeten we alles duiden? Hoeveel vertrouwen moeten we nog hebben in de zuiverheid van de wielersport? Gebruiken ze allemaal? Moeten we voortaan vraagtekens zetten bij elke uitzonderlijke prestatie uit heden én verleden? Kán dat, topwielrennen zonder doping? Krijgen we doping sowieso ooit uitgeroeid? Ex-topjournalist Hans Vandeweghe schetst de dopingproblematiek scherp, kritisch en verhelderend. Niemand kan dat beter. Een boek dat pijn doet. `Ik ga in dit boek het onverdedigbare niet proberen te verdedigen. Evenmin ga ik het wielrennen sparen, want het wielrennen heeft zichzelf ook niet gespaard. Hans Vandeweghe (1958) is algemeen directeur van de Wielerbond Vlaanderen. Als journalist heeft hij over sport geschreven voor o.a. Knack en Humo. Daarnaast is hij chef-redacteur van Sport International en chef sport voor De Morgen geweest. De wielrenners uit de Lage Landen zijn nooit voorlopers geweest in het dopinggebruik, niet in de beginjaren voor de oorlog toen de Fransen de dopingstandaard zetten, niet na de oorlog met de Italianen en hun amfetamines en evenmin in de jaren tachtig en negentig waarin eerst de Italianen, later de Spanjaarden en ook heel even de Fransen het voortouw namen. Wij organiseerden (organiseren) onze doping zoals onze keuken: we keken goed en leenden wat we konden gebruiken, maar trendsetters? Nooit. Met uitzondering misschien voor de wilde jaren zeventig, waarin alles mocht en alles kon en waarin we wel aardig onze weg vonden naar de apotheek. `Lees het boek van Vandeweghe. [] Bovenal wordt echter duidelijk dat hier een kenner aan het woord is. Vandeweghe plaatst de huidige problemen in het perspectief van een lange geschiedenis. Hij relativeert de opwinding zonder die te bagatelliseren. de Volkskrant